Czy to różańcowe, czy to roratnie, zawsze chodzi o to samo: o nasze kochane dzieci.

Tak, w Liskowie wszystkie dzieci są przede wszystkim kochane. I te nasze kochane dzieci, wspierane przez dobrych rodziców, a czasami przez kochające babcie, dwa razy w roku podejmują dość poważny wysiłek, aby pojawić się w kościele nieco częściej niż tylko w niedzielę, a właściwie pojawiają się niemal codziennie. Zdarza się tak w miesiącu październiku, kiedy są specjalne nabożeństwa różańcowe dostosowane do poziomu dzieci, a także w okresie Adwentu na Mszach Świętych Roratnich. Wiadomo, że dzieci potrzebują nieraz dodatkowej zachęty, nagrody, czy jakiejś innej motywacji. W Liskowie postanowiliśmy, aby nagrodą dla dzieci za piękne uczestnictwo w tych liturgiach były darmowe pielgrzymki. I tak, zawsze kiedy kończy się jeden z tych okresów wzmożonej modlitwy dziecięcej, a my wszyscy wiemy jak ważna jest modlitwa dzieci, jaką ma moc przekonywania u Pana Boga, pojawia się w ogłoszeniach duszpasterskich zapowiedź, dokąd tym razem udadzą się dzieci różańcowe, albo roratnie dzieci – bo tak je właśnie nazywamy. To są oczywiście synonimy kochanych dzieci. I w tym roku dzieci różańcowe zostały zaproszone do Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Twardogórze. Twardogóra to ważne sanktuarium na mapie naszej diecezji, ponieważ to właśnie tam znajduje się pierwsza w historii młodej diecezji koronowana figura Maryi z Dzieciątkiem, co miało miejsce 22 lata temu. Świątynię wybudowano w 1874 – 1875 r. z surowej cegły licówki z elementami kamiennymi na istniejących już starych fundamentach, wówczas jako kościół ewangelicki. Po II Wojnie Światowej został przekazany Kościołowi rzymsko – katolickiemu.

Bardzo ładnie opowiedział nam o wszystkich elementach świątyni ks. Marian, jeden z pracujących w niej salezjanów. Maryja z Jezusem jest tu pięknie otoczona Apostołami i Ewangelistami, a także są przypomniane dwa wielkie zwycięstwa chrześcijańskich wojsk nad najeźdźcami islamskimi pod Wiedniem i pod Lepanto. Obie te wiktorie zawdzięczamy wstawiennictwu Maryi.

Nasz ksiądz Proboszcz w homilii przypomniał nam, że na nabożeństwa różańcowe nie chodzi się dla nagrody, ale dlatego że Maryja ma wielką moc wstawienniczą u swojego Syna. A poza tym Różaniec to jej ulubiona modlitwa. I tak, jak na przykład naszym mamom ofiarujemy ich ulubione kwiaty, róże albo frezje, albo nawet zwykłe polne kwiaty, tak Maryi też dajemy to, co Ona Lubi. No i jeszcze jeden element był w homilii, skoro Maryja jest Wspomożycielką Wiernych, to trzeba też się uczyć wierności Maryi i Jej Synowi. Bardzo dobrą lekcją wierności jest całomiesięczne chodzenie na Różaniec. I ta codzienna modlitwa nie może nas nie zmienić na lepsze.

Po Eucharystii były tradycyjne kiełbaski z grilla plus inne łakocie, które zabraliśmy w drogę. Przed powrotem do domu udaliśmy się jeszcze na krótką adorację do drugiego kościoła (fajnie mają w tej Twardogórze: dwa kościoły obok siebie i jeden zawsze otwarty z Jezusem w monstrancji czekającym aby nas przytulić). I tam odśpiewaliśmy dziesiątek Różańca w intencjach, które same dzieci podały: o pokój, za biednych, chorych, za rodziny i za nas samych, abyśmy byli zawsze wierni, bo wierni mają Wspomożycielkę.

Jest jeszcze jeden element wizyty w Twardogórze, który warto podkreślić. Duszpasterzują tutaj salezjanie duchowi synowi św. Jana Bosko, którego priorytetem zawsze były dzieci i młodzież. To im poświęcał najwięcej swego czasu. Nie dawał im w ręce tabletów i komórek (nie tylko dlatego, ze ich tam wtedy nie było, ale dawał im siebie i swój czas. Warto się tego uczyć i od św. Jana Bosko i od księży salezjanów: naszym dzieciom dawać przede wszystkim siebie i swój czas. To piękne, że rodzice i babcie zechciały być z nami u Wspomożycielki Wiernych w Twardogórze.

Już za kilka dni nasze dzieci różańcowe przemienią się w dzieci roratnie. Na szczęście w tym roku wszystkie rorarty popołudniu, a więc nie będzie żadnej wymówki. Kto wie, gdzie pojedziemy po ich zakończeniu. Nie martwcie się, damy wam znać!