Categories: Aktualności, Historie ludzi, Ks. Prałat Wacław Bliziński, Z historii

Bogu i Ojczyźnie

Życie ks. W. Blizińskiego przypadło na przełom XIX i XX stulecia. Był to okres wielu gwałtownych przemian.

Przemian dokonujących się zarówno w sferze mentalnej, jak i gospodarczo-społecznej. Dla mieszkańców Polski zniewolonej przez trzech zaborców był to czas nieustępliwej walki o upragnioną niepodległość. Dowodem tego było zaangażowanie się ks. W. Blizińskiego w działalność niepodległościową, a następnie publiczną. Był to ważny, choć krótki, okres w jego życiu. W wir życia politycznego wciągnięty został pod koniec 1916 r., stając się przypadkowo przewodniczącym wiecu chłopskiego w Warszawie. W tym czasie brał też udział, jako członek Komitetu Ofiary Narodowej, w pracach namiastki ówczesnej władzy – Tymczasowej Rady Stanu. W lutym 1917 r. został współtwórcą i prezesem Rady Naczelnej Zjednoczenia Ludowego. W grudniu 1918 r. objął stanowisko prezesa Polskiego Zjednoczenia Ludowego (później Narodowe Zjednoczenie Ludowe), które wyodrębniło się z ZL na skutek niechęci do radykalizacji ruchu. Kierowana przez Blizińskiego partia stała na pozycjach centroprawicowych i współpracowała w Sejmie Ustawodawczym przede wszystkim z endecją i chadecją.

Ambicją ks. W. Blizińskiego było utworzenie z obu „ludowych” ugrupowań politycznych, partii, na wzór niemieckiego Centrum Katolickiego, która miałaby podobne znaczenie i siłę na scenie politycznej. W Sejmie Ustawodawczym liskowski proboszcz brał aktywny udział w pracach pięciu Komisji: Ochrony Pracy, Opieki Społecznej (przewodniczący), Skarbowo – Budżetowej, Spółdzielczej i Zdrowia Publicznego. W tym czasie był również przedstawicielem Sejmu RP w Obywatelskim Komitecie Wykonawczym Obrony Państwa, w którym początkowo kierował Sekcją Opieki nad Żołnierzami. Sekcja ta zajmowała się przede wszystkim niesieniem pomocy materialnej i duchowo-religijnej żołnierzom i ich rodzinom. W 1921 r. był także delegatem Sejmu RP do Stanów Zjednoczonych w celu wymiany doświadczeń w zakresie opieki społecznej. Można śmiało powiedzieć, że ks. W. Bliziński był jednym z twórców Departamentu Opieki Społecznej w Ministerstwie Opieki Społecznej odradzającej się Rzeczypospolitej i wzbogacił działalność tej instytucji o swoje doświadczenia wyniesione z pracy w Liskowie. W latach 1918-1924 pełnił funkcję kierownika wspomnianej Sekcji Opieki nad Żołnierzami, a następnie Dyrektora Departamentu Opieki Społecznej w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W 1924 r. ponownie udał się do Stanów Zjednoczonych, jako delegat Ministerstwa w sprawach emigracji.

W 1923 r., kiedy Narodowe Zjednoczenie Ludowe zostało rozwiązane, ks. W. Bliziński wycofał się z życia politycznego, by wrócić do pracy na terenie Liskowa. Jego doświadczenia wyniesione z działalności politycznej były przykre i przygnębiające. Uważał, nawet, że najważniejszym źródłem skutecznej pracy społecznej jest pełne „odcięcie się” od polityki. Mimo to przyjął w kwietniu 1937 r. zaproszenie od płka Koca do pracy w Prezydium Organizacji Wiejskiej Obozu Zjednoczenia Narodowego, a potem w Radzie Głównej OZN. Pod koniec 1938 r. został senatorem RP z nominacji prezydenta Ignacego Mościckiego. W senacie pełnił funkcję wiceprezesa Sądu Marszałkowskiego oraz członka dwóch komisji: administracyjno – samorządowej i budżetowej.

Ks. Sławomir Kęszka